Kiedy wyrób włókienniczy może być produktem niebezpiecznym | Co do zasady

Przepisy dotyczące bezpieczeństwa produktu zawarte są m.in. w rozporządzeniu Rady Ministrów z 6 kwietnia 2004 r. w sprawie bezpieczeństwa i znakowania produktów włókienniczych, a także w regulacjach o ogólnym bezpieczeństwie produktów (ustawa z 12 grudnia 2003 r.) oraz normach polskich i europejskich (PN-EN). Charakter prawny norm (PN-EN) nie wymaga od producenta, aby każdy wyrób testować co do zgodności z normami. Jednakże potwierdzenie takiej zgodności przez właściwe laboratorium obiektywnie podnosi stopień bezpieczeństwa produktu. Ponadto, w razie szkody wyrządzonej przez produkt, posłuży producentowi jako dowód, że wyrób ten był bezpieczny, a tym samym pomoże wyłączyć jego odpowiedzialność za szkodę.

Producent, który wprowadził na polski rynek wyrób włókienniczy, powinien posiadać dokumenty potwierdzające spełnienie przez ten wyrób wymogów bezpieczeństwa. W szczególności mogą to być deklaracje własne lub dostawców, wyniki badań lub certyfikaty.

Kolejną sferą decydującą o bezpieczeństwie wyrobów włókienniczych jest ich oznakowanie. Opakowanie, etykieta, metka produktu muszą określać sposób konserwacji produktu oraz jego skład surowcowy, z zastosowaniem nazewnictwa włókien tekstylnych określonego w rozporządzeniu. Bezwzględnie wymaga się, aby produkty przeznaczone na rynek polski były oznakowane w języku polskim. Zapewnienie polskojęzycznego oznakowania wyrobów jest weryfikowane przez inspektorów handlowych w toku kontroli u przedsiębiorcy. Brak należytego wypełnienia tego obowiązku skutkuje z reguły interwencyjnym działaniem inspektorów, np. nakazem zapewnienia właściwego oznakowania lub zakazem sprzedaży określonej partii towarów. Przedsiębiorca może również zapłacić karę pieniężną, zaś osoba odpowiedzialna u przedsiębiorcy za zaniechanie – grzywnę za wykroczenie.